زایمان 

زایمان به طور رسمی توسط رشته پزشکی به سه مرحله تقسیم می شود.

حاملگی کامل 280 روز، 9 ماه تقویمی یا ده ماه قمری است که از اولین روز آخرین قاعدگی محاسبه می شود.

این یک عدد نسبتاً دلخواه است که در واقع ممکن است با تفاوت های ژنتیکی متفاوت باشد و به چرخه قاعدگی طبیعی بستگی دارد،

که به طور قابل توجهی از زن به زن متفاوت است.

میانگین طول واقعی از بارداری تا تولد 267 روز تخمین زده می شود.

زایمان یک فرآیند طبیعی است و در بین زنان نیز متفاوت است.

علیرغم آنچه که پزشک و متخصص زنان و زایمان در مورد انتظارات می گویند، تغییرات زیادی وجود دارد که تجربه هر زن را به تنهایی از آن خود می کند.

کل این فرآیند برای مادران بار اول به طور متوسط ​​حدود 14 ساعت و برای مادران در حاملگی های بعدی حدود 8 ساعت است.

کار را می توان در قالب یک سری مراحل توصیف کرد.

علائم و نشانه های زایمان

علائم و نشانه هایی که نشان می دهد زایمان نزدیک است یا شروع شده است:

پاره شدن کیسه آب

پارگی خودبخودی غشای جنین به عنوان “شکستن آب” نامیده می شود.

هنگامی که این اتفاق می افتد، زایمان به طور کلی خود به خود اتفاق می افتد. در غیر این صورت، ممکن است برای جلوگیری از عفونت، القای زایمان ضروری باشد. معمولاً تا زمانی که زایمان شروع نشده باشد، پارگی غشا رخ نمی دهد.

انقباضات

در نهایت، زایمان با شروع انقباضات آغاز می شود. در آن مرحله، دهانه رحم شروع به نازک شدن و گشاد شدن می کند؛ هنگامی

که انقباضات با فاصله کمتر از ده دقیقه شروع به رخ دادن می کنند، این اغلب نشانه شروع زایمان است.

انقباضات براکستون هیکس

انقباضات نامنظم که به انقباضات برکستون هیکس یا “زمان کاذب” معروف هستند، در اواخر بارداری در طول سه ماهه سوم رخ می دهد و لزوماً به معنای نزدیک بودن زایمان نیست.

حتی برخی از زنان این انقباضات را در سه ماهه دوم بارداری تجربه می کنند.

انقباضات براکستون هیکس معمولاً خفیف‌تر از انقباضات زایمان واقعی هستند و در فواصل منظم رخ نمی‌دهند.

انواع زایمان

زایمان به دو دسته زایمان طبیعی و زایمان سزارین تقسیم شده است که در زیر شرح داده می شود.

زایمان طبیعی

تولد فرزند برای یک زن یک لحظه تمام عمر است.

احساس مادر شدن کاملاً فراتر از گفتار است.

هر زایمان یا تولد کودک مانند مادر و نوزاد منحصر به فرد و متفاوت است.

تجربیات مادران ممکن است با هر زایمان جدید متفاوت باشد.

زایمان طبیعی یک راه طبیعی برای آوردن یک زندگی جدید به این دنیا است.

آوردن فرزند از طریق زایمان طبیعی کار سختی نیست مگر اینکه عوارض پزشکی داشته باشید.

مزیت زایمان طبیعی واژینال این است که نوزاد بدون هیچ جراحی از طریق کانال زایمان به دنیا می آید.

بهبودی سریع است و ممکن است نیازی به اقامت طولانی مدت در بیمارستان نداشته باشید.

همچنین، باکتری بلعیده شده توسط نوزاد در هنگام زایمان طبیعی، سیستم ایمنی بدن او را قوی نگه می دارد.

زایمان طبیعی شامل دارای سه مرحله اولیه، فعال و انتقالی است که در زیر شرح داده می شود:

• مرحله اول با اتساع کامل (باز شدن) دهانه رحم به پایان می رسد.
• مرحله دوم زایمان است که شامل هل دادن و تولد واقعی نوزاد است.
• مرحله سوم زایمان جفت یا پس از زایمان است.

مرحله اولیه زایمان طبیعی

در مرحله اول زایمان، دهانه رحم از 0 تا 10 سانتی متر باز می شود.

این مرحله دارای یک فاز اولیه یا نهفته، یک فاز فعال و یک فاز انتقالی است.

فاز نهفته معمولا طولانی ترین و کم شدت ترین فاز زایمان است.

این مرحله با گشاد شدن (باز شدن) دهانه رحم به 3-4 سانتی متر همراه با نازک شدن دهانه رحم (افاسم) مشخص می شود.

این می تواند در طی چند روز بدون توجه و یا طی یک دوره دو تا شش ساعته با انقباضات مشخص انجام شود.

اکثر زنان در مرحله نهفته نسبتا راحت هستند و راه رفتن در اطراف تشویق می شود، زیرا به طور طبیعی این روند را تحریک می کند.

با شروع زایمان، دیواره عضلانی رحم شروع به انقباض می کند و باعث باز شدن دهانه رحم (اتساع) و نازک شدن (افس) می شود.

برای مادری که بار اول زایمان می کند، دهانه رحم باید قبل از ادامه اتساع کاملاً از بین برود.

افاسم به صورت درصدی 50 یا 100 درصد گزارش می شود که کاملاً نازک می شود.

کیسه آمنیوتیک ممکن است در حین زایمان پاره شود، یا اینکه پزشک و متخصص زنان و زایمان ممکن است کیسه را با قلاب آمنیو پاره کند، که این قلاب کمی شبیه به قلاب بافتی بزرگ می باشد.

با پاره شدن کیسه آب هیچ دردی وجود ندارد، اگرچه انقباضات ممکن است تشدید شوند.

در طول یک انقباض، نوزاد فشاری را تجربه می کند که آن را به دهانه رحم فشار می دهد تا به اتساع کمک کند.

در این مرحله اول، انقباضات زن معمولاً از نظر دفعات و مدت افزایش می یابد.

معاینات دوره ای واژن توسط پزشک یا پرستار برای تعیین پیشرفت انجام می شود.

با افزایش درد و ناراحتی، زن ممکن است وسوسه شود که داروی مسکن درخواست کند.

تجویز داروی مسکن یا داروهای بیهوشی باید تا شروع فاز فعال زایمان به تعویق بیفتد، در این مرحله دارو باعث کاهش یا توقف زایمان نمی شود.

فاز فعال زایمان معمولا کوتاهتر از مرحله اول است و به طور متوسط ​​دو تا چهار ساعت طول می کشد.

انقباضات شدیدتر هستند و در زمان کمتری انجام می شوند.

آنها ممکن است سه تا چهار دقیقه فاصله داشته باشند و 40 تا 60 ثانیه طول بکشند، حتی اگر الگوی منظم نباشد.

در مرحله فعال، اتساع تا 7 سانتی متر ادامه می یابد.

آرامش بین انقباضات برای مقابله ضروری است زیرا این انقباضات شدیدتر هستند؛ تمرین‌های تنفسی که در کلاس‌های زایمان آموخته می‌شوند می‌توانند به زن کمک کنند تا با ناراحتی‌هایی که در این مرحله تجربه می‌کند کنار بیاید.

داروهای ضد درد ارائه شده در این مرحله شامل یک داروی کوتاه مدت مانند نوباین یا استادول یا طولانی مدت مانند بی حسی اپیدورال است.

فاز انتقالی به اتساع 7 تا 10 سانتی متر ادامه می دهد؛ این مرحله طاقت فرساترین مرحله کار است.

انقباضات بسیار قوی می شوند، بین دو تا سه دقیقه فاصله دارند و 60 تا 90 ثانیه طول می کشند.

ممکن است به نظر برسد که انقباضات هرگز متوقف نمی شوند و زمانی برای استراحت بین آنها وجود ندارد.

اتساع 3 تا 10 سانتی متر نهایی به طور متوسط 15 دقیقه تا یک ساعت طول می کشد.

فشار شدید مقعدی، با یا بدون نیاز به فشار دادن یا حرکت دادن روده ها، ممکن است باعث شود که زن به طور غیرارادی فریاد بزند.

مرحله دوم زایمان طبیعی

تا این مرحله، زن ممکن است احساس کند که مشارکت او کم است، زیرا تنها کاری که او انجام داده نفس کشیدن است.

درگیری فعال اکنون می تواند همراه با تسکین عاطفی شروع شود که تقریباً تمام شده است.

بدون بیهوشی، اغلب میل شدیدی برای فشار دادن وجود دارد و مادر با باد دوم مواجه می شود.

سر نوزاد از دهانه رحم عبور می کند و در مسیر کانال زایمان است.

انقباضات رحمی قوی‌تر می‌شوند و نوزاد با انقباضات رحم و فشار دادن مادر از امتداد واژن عبور می‌کند.

اگر از بی حس کننده اپیدورال استفاده می شود، بسیاری از پزشکان توصیه می کنند که دوز را کاهش دهند تا مادر کنترل بهتری بر فشار دادن خود داشته باشد.

با این حال، تحقیقات نشان داده است که انقباضات بدون کمک مادر، نوزاد را به سمت پایین کانال زایمان می راند.

اگر زنی در اثر اپیدورال بی حس شده باشد، نمی تواند به طور موثر فشار بیاورد و معمولاً بهتر است اجازه دهید انقباضات به تنهایی کار کنند.

هنگامی که بالای سر نوزاد در دهانه واژن ظاهر می شود، زایمان در حال اتمام است.

ابتدا سر از زیر استخوان شرمگاهی عبور می کند؛ پایین واژن را پر می کند و پرینه (بافت های بین واژن و راست روده) را کش می دهد؛ به این وضعیت “تاج گذاری” می گویند زیرا فقط تاج سر قابل مشاهده است.

هنگامی که کل سر بیرون است، شانه ها به دنبال خود می آیند.

پزشک معالج دهان و بینی کودک را ساکشن می کند تا اولین نفس نوزاد را راحت کند. بقیه نوزاد معمولاً به راحتی بیرون می لغزد و بند ناف قطع می شود.

اپیزیوتومی چیست؟

بسیاری از تمرین‌کنندگان استدلال می‌کنند که بریدن پرینه بهتر از پاره شدن آن است؛ این برش را اپیزیوتومی می نامند.

در واقع، ترمیم یک برش مستقیم از یک پارگی کوچک دشوارتر است، به همان شکلی که کنار هم قرار دادن یک پازل با لبه های صاف سخت تر است.

تطبیق یکنواخت دشوارتر است و پس از بهبودی می تواند منجر به ناراحتی واژن شود.

در عوض، پرینه را می توان ماساژ داد و به آرامی کشید تا از پارگی در هنگام تاج سر کودک جلوگیری شود.

همچنین درد همراه با پارگی کمتر از اپیزیوتومی است.

اگر زن بلوک اپیدورال یا پودندال نداشته باشد، برای ترمیم، از بی حسی موضعی استفاده می کند.

مرحله سوم زایمان طبیعی

در مرحله آخر زایمان، جفت با ادامه انقباضات رحمی خارج می شود.

جفت حدود 25 سانتی متر قطر دارد.

جفت در دوران بارداری، به دیواره رحم متصل می شود و برای تبادل مواد غذایی مورد نیاز از مادر به جنین و به طور همزمان برای دفع مواد زائد از جنین استفاده می شود.

به طور کلی، به دلیل انقباض و فوران خون با بیرون راندن جفت، رحم افزایش می یابد.

جفت باید برای اطمینان از سالم بودن آن بررسی شود.

جفت باقی مانده می تواند باعث خونریزی شدید رحم بعد از زایمان شود و باید آن را خارج کرد.

مزایای زایمان طبیعی

• اغلب به صورت غیرتهاجمی انجام می شود و عوارض جانبی و خطرات کمی را به دنبال دارد.
• همسر و یا همراه دیگر می تواند شما را در روند زایمان همراهی کند.
• یک روند طبیعی و بدون دستکاری را طی می کنید.
• پس از زایمان، خونریزی زیادی نخواهید داشت.
• در طی زایمان طبیعی، کودک باکتری های مفیدی را می تواند دریافت نماید.
• از لحاظ هزینه، مقرون به صرفه تر است.
• در بارداری های بعدی با خطرات و سختی کمتری همراه خواهید بود.
• از هوشیاری کامل برخوردارید و می توانید زمانی را که نوزاد از بدن شما جدا می شود، به خوبی احساس نمایید.
• امکان در آغوش گرفتن نوزاد پس از زایمان طبیعی و شیردهی به او وجود دارد.
• مایعاتی که به ریه کودک وارد می شود، در زایمان طبیعی به طور کامل خارج می گردند.
• یکی از مزایای زایمان طبیعی برای جنین این است که به او امکان می دهد به خوبی رشد خود را تکمیل کند و نیز در روزهای آخر، بیشترین میزان رشد سلول های مغزی، سیستم تنفسی و کبد را داشته باشد.

برخلاف زایمان سزارین، در زایمان طبیعی، مادر پس از اتمام فرآیند به حالت اولیه خود باز می گردد و درد زیادی را متحمل نمی شود.

زایمان سزارین چیست؟

زایمان سزارین با جراحی از طریق برش یا برش جراحی در شکم و رحم زن است.

پس از خارج شدن نوزاد از رحم، رحم و شکم با بخیه هایی بسته می شود که بعداً حل می شود.

علل انجام زایمان سزارین

زایمان سزارین ممکن است در شرایط زیر ضروری باشد:

• کار پیشرفت نمی کند

انقباضات ممکن است دهانه رحم را به اندازه ای باز نکند که نوزاد برای زایمان به داخل واژن حرکت کند.

• سلامتی نوزاد در خطر باشد

ممکن است بند ناف که جنین را به رحم متصل می کند، نیشگون بگیرد یا ضربان قلب جنین غیر طبیعی باشد؛ در این موارد، زایمان سزارین به نوزاد اجازه می دهد تا به سرعت به دنیا بیاید تا مشکلات سلامتی نوزاد برطرف شود.

• نوزاد در موقعیت اشتباه قرار دارد.

اغلب وقتی این اتفاق می‌افتد، نوزاد بریچ است، یا در حالت بریچ است.

درواقع بریچ به این معنا است که کودک ابتدا به جای سر، پاهایش را بیرون می‌آورد؛ نوزاد همچنین ممکن است در حالت عرضی (کناره) یا مورب باشد.

• خانم باردار در حال زایمان دو یا چند جنین باشد (قبل از بارداری).

خانم هایی که قبل از بارداری دارای دو یا چندین جنین می باشند باید زایمان سزارین انجام دهند.

• زایمان خیلی زود شروع شده باشد (زایمان زودرس)

زایمان زودرس، زایمانی است که بیش از سه هفته قبل از موعد مقرر، صورت می گیرد.

به عبارت دیگر، زایمان زودرس قبل از شروع هفته 37 بارداری اتفاق می افتد و هر چه نوزاد زودتر متولد شود، احتمال بروز عوارض نیز بیشتر می گردد؛ برهمین اساس بانوانی که دچار زایمان زودرس می شوند باید حتما زایمان سزارین انجام دهند.

• جنین ها در موقعیت مناسبی در داخل رحم برای زایمان طبیعی نباشند، یا اگر مشکلات دیگری وجود داشته باشد، ممکن است به زایمان سزارین نیاز باشد.

• نوزادانی که دارای وزن و قطر بالا باشند.

نوزادان بزرگتر در معرض خطر عوارض حین زایمان هستند. اینها عبارتند از دیستوشی شانه (تلفظ می شود dis-TO-she-ah)، زمانی که سر نوزاد از طریق واژن تحویل داده می شود اما شانه ها گیر می کنند.

• جفت مشکل دارد.

گاهی اوقات جفت به درستی تشکیل نمی شود یا به درستی کار نمی کند، در محل نامناسبی در رحم قرار دارد، یا خیلی عمیق یا محکم در دیواره رحم کاشته می شود.

این مسائل می تواند باعث ایجاد مشکلاتی مانند جلوگیری از رسیدن اکسیژن و مواد مغذی مورد نیاز به جنین یا ایجاد خونریزی واژن شود.

• مادرانی که مبتلا به عفونتی مانند HIV یا تبخال باشند.

زایمان سزارین می تواند به جلوگیری از انتقال ویروس HIV یا تبخال به نوزاد کمک کند.

• مادر شرایط پزشکی خاصی دارد.

زایمان سزارین به پزشک و متخصص زنان و زایمان این امکان را می‌دهد تا مشکلات سلامتی مادر را بهتر مدیریت کند.

گزینه های درمانی برای کنترل درد در حین زایمان سزارین

خانم هایی که زایمان سزارین می‌کنند، ممکن است داروهای مسکن با بلوک اپیدورال، بلوک نخاعی یا بیهوشی عمومی تجویز شود.

بلوک اپیدورال قسمت پایینی بدن را از طریق تزریق در ستون فقرات بی حس می کند.

بلوک نخاعی نیز قسمت پایینی بدن را بی حس می کند، اما از طریق تزریق مستقیم به مایع نخاعی.

بانوانی که بیهوشی عمومی دریافت می کنند، که اغلب برای زایمان سزارین اورژانسی استفاده می شود، در طول جراحی بیدار نخواهند بود.